Ben de var oldum bütün bu nesneler arasında
su gibi, ağaç gibi, kuş gibi gerçek.
Kimi kanatlar öptü, kimi ayaklar alnımdan,
ya sevinçten içerim pır pır; ya korkudan benzim uçuk.
Titredim karşısında varlığın gün gün, saat saat
taşlar arasında ben yüce, düşler arasında ben küçük
Bütün değişimlerin durdum eşiğinde uykusuz
bir yüzüm gecelerden içeri, bir yüzüm tanlara açık.
Ve tenle can arasında mevsimler boyu
bir elim çöl, bir elim çiçek.
Her şeyle, her şeyle, her şeyle kardeşliğim var:
deniz ve kum, yaprak ve çiğ, balık ve kılçık.
Dağın arka yamacında kalanlara kör
götüren kervan oldum buğday ve burçak
Uçsuz bucaksız evrene oğullar, oğullar saldım,
atlar ki zor karanlığı yırtıp geçecek.
Tattım denizlerin tuzunu, bal süzdüm güneşlerden,
yaşayanlarla öldüm, ölülerle dirildim, ne kaldı çok çok?
Sait Maden / 1932 - 19 Haziran 2013
