Ermişin Bahçesi / Halil Cibran

Ve konuştu ve dedi ki ; " Sen kendini hepimizden çektin diye biz senin yüzünün ışığında yaşamaz mıydık ? Göresin ki bu uzun yıllar boyunca bizler seni hep sevdik va sağ salim dönüşünü özlemle bekledik.Ve şimdi halk senin için ve seninle konuşmak için ağlaşıyor ; ve ben onlar adına,onlara görünmen, bilgeliğinden anlatman ve kaplerin kırıklarını yapıştırman ve aptallağımızı eğitmen için sana gönderilmiş ulağım "

Ve ona bakarak dedi ki ; " Bütün insanlara bilge demedikçe bana da bilge deme. Genç bir meyvayım ben, hala dalına sarılan, ve bir çiçek oluşum daha dündü."

Ve aranızdan hiç kimseye aptal deme,çünkü gerçekte bizler ne akıllıyız ne de aptal. Bizler yaşam ağacının üzerinde yeşil yapraklarız ve yaşamın kendisi bilgeliğin ve şüphesiz aptallığın ötesindedir."

Ve ben gerçekten sizden kendimi çektim mi ? Bilmiyor musun ki ruhun hayallerle aşamayacağı uzaklık yoktur ? Ve kişi ne zaman o uzaklığı aşacak olsa, o ruhun içinde bir ahenk gelir.

" Seninle en yakın kimsesiz komşun arasında ki uzaklık, gerçekte seninle yedi kıta yedi deniz ötelerde yaşayan sevdiğinle aranızdakinden daha büyüktür "

Anımsamalarda uzaklık yoktur ; ve yalnızca unut(ul)mada bir büyük girdap vardır ki ne sesin ne de gözün aşamaz.