Şair öldü! -Kuluydu namusun.-
Düştü, karalanmış, söylentilerle.
Düştü intikam özlemiyle, göğsünde bir kurşun
Eğerek gururlu başını yere !
Lermontov " Şairin Ölümü " şiirinden.
A.Sergeyeviç Puşkin'in 1837 yılında bir düollo sonrasında ölümünün ardından Lermontov 'un Puşkin'in ölümünden etkilenmesiyle yazdığı şiirdir. Hatta ölümünü bir cinayet olarak nitelendirip Çarlık yönetimini suçlaması üzerine Kafkasya'ya sürgüne gönderilmiştir. Bir çok şiir ve tiyatro oyunu yazmış, çeviriler yapmış " Çağımızın Bir Kahramanı " isimli romanıyla kısa ömrüne bir de roman sığdırmış olan Rus yazar ne yazık ki henüz 27 yaşındayken Puşkin ile aynı kaderi paylaşmış ve 1841 sonbaharında bir düello sonucu hayatını kaybetmiştir.
Düşünüyorum içten ve gizli bir acıyla
Ne istiyordu şu zavallı adam ?
Gökyüzü aydınlık ve altında,
Herkese yetecek kadar yer var
Ama neden durmaksızın ve boşuna
Dövüşüyor tek başına - niçin ?
-
Hem Sıkıntı Hem Hüzün
Hem sıkıntı hem hüzün ve yok el uzatacak kimse
İçinin daraldığı bu dakikalar...
İstekler! ...Boşuna ve sonsuzca istemenin yararı ne?
Ve yıllar geçmede, en güzel yıllar!
Sevmek...fakat kimi? Değmez emeğine bir an için,
Ve yok olanağı sonsuz bir aşkın.
Kendi ruhunda da kalmamış izi geçmişin:
Yitirmiş anlamını sevinçlerin, acıların...
Tutkular mı? Gönlün o tatlı ağrısı da
Mantığın sözü önünde silinip gidecektir;
Ve yaşam, çevrene soğuk bir dikkatle baktığında
Boş ve aptalca bir şakadan başka nedir...
(1840)
Mihail Lermontov
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder